පිරිසුදු සිතින් ම පින් කරන්න

අතීතයේ ලංකා ද්වීපයේ බුදු දහම බොහෝම හොඳින් ව්‍යාප්ත වී තිබුණා. භික්ෂූන් වහන්සේ දීපව්‍යාප්ත ව වැඩ සිටියා. සමහර භික්ෂූන් වහන්සේ මහ කැලෑවල ගල් ලෙන්, කුටි බවට සකස් කර ගෙන ආරණ්‍යවාසී ජීවිතයක් ගත කළා. තවත් පිරිසක් වැඩ සිටියේ ගම්වල ම යි. උන්වහන්සේ සැදැහැති බෞද්ධයන්ට ධර්ම දේශනා කරමින් ආගමික කටයුතුවල නියැළුණා. මේ කාලයේ හිටිය ධනවත් තරුණයෙක් පැවිද්ද ලැබුවා. ග්‍රාමවාසී ජීවිතයට වඩා ආරණ්‍යවාසී ජීවිතය භාවනාවට වඩාත් ම නිදහස් තැනක් බව අවබෝධ කර ගෙන වනගත වුණා. පිණ්ඩපාතය ලබා ගැනීමට අසල ගම්මානයට යාම තෙරුන් වහන්සේගේ පුරුද්දක් බවට ද පත් වුණා. ගමේ ස්ත්‍රී පුරුෂ දෙපක්ෂය ම මේ තෙරුන් වහන්සේ කලක් යන කොට හොඳින් හඳුනා ගත්තා. පිණ්ඩපාතයේ වඩින පෙර මඟ බලන් ඉඳලා දන් පිරිනමන්න පටන් ගත්තා. දවසක් තෙරුන් වහන්සේ තුන්යම් රාත්‍රියේ ම භාවනා කරලා පාන්දරින් ම සිවුරු පොරවාගෙන, පාත්‍රය අතැති ව පිණ්ඩපාතයට පිටත් වුණා. ගමත්, ආරණ්‍යත් අතර මාර්ගය දෙපස මිනිස් පදිංචියක් නෑ. තනි පාලු මාවතක්. තෙරුන් වහන්සේ ගමට පිණ්ඩපාතයේ වැඩම කරලා පිණ්ඩපාතයත්, දායකයන් විසින් පූජා කරන ලද පිරිකර ආදියත් අරගෙන යළිත් කුටිය වෙත වැඩම කරමින් සිටියා. ගමේ හිටිය හොරෙක් තෙරුන් වහන්සේට බොහොම රසවත් ආහාරත්, වටිනා පිරිකරත් ලැබුණ බව දැක්කා. කැලෑව මැදින් හෙමින් හෙමින් ඇවිත් පාලු තැනක රැකගෙන හිටියා තෙරුන් වහන්සේ එතැනින් වැඩම කරන තෙක්. එතැනට වඩිනවාත් සමඟ සොරා මාර්ගය මැදට පැනලා පාත්‍රයත්, පිරිකරත් ගත්තා. ඒ විතරක් නෙවෙයි. පොරවගෙන හිටිය සිවුරත්, ඇඳගෙන හිටිය අඳනකඩයත් අරගත්තා. ඒ වේලාවේ මේ තෙරුන් වහන්සේ බියට පත් වුණේ නෑ. කෑගැහුවේ නෑ.